देव अजुनही झोपलेलाच होता, वर टांगलेल सलाईन वाऱ्यासोबत हलत होतं.. त्यातून टपकणारे थेंब त्याच्या रक्तात हळूहळू भिनत होते. तरीही त्याला झोप येत नव्हती.
सताड उघड्या डोळ्याने तो छताकडे एकटक बघत होता.. त्याची आई औषधे व गोळ्या घेवून आली, त्याला थोडे फार खाण्याची विनंती केली.
पण त्याने गप्प राहून नकार दिला, आई गेल्यानंतर त्याने एका हाताने औषधे व गोळ्या घेतल्या… घड्याळाच्या टोलाने त्याचे लक्ष वेधले..
सहा वाजले होते, त्याने चटकन चादर बाजूला केली ‘अरे बापरे! क्लास तर संपून गेला असेल, अंगात बळ नसतानाही त्याने हातातली सुई खचकन खेचून काढली.. हातातून रक्त येऊ लागले.
भळभळणाऱ्या रक्तावर कापसाचा बोळा दाबून तो सायकल जवळ गेला.. त्याच्याकडे कुणाचेही लक्ष नव्हते.. भर पावसात तो सायकल घेवून क्लासकडे गेला..
क्लास तर केव्हाच संपून गेला होता.. बहुतेक सर्वजण घरी निघून गेले होते थोडी पावसाची रिपरिप चालूच होती… समीक्षा अजूनही क्लासच्या बाहेर त्याची वाट पाहत उभीच होती..
ही प्रेमकथा (Love Marathi Story) आमच्या ‘बंध प्रीतीचे’ या युट्युब चॅनलवर ऐका.
त्याला बघितल्यावर तिचे डोळे चमकले.. तिला त्याचा खूप राग आला होता, झपझप चालत त्याच्याजवळ पोहचली.
त्याच्या डोक्यावर छञी पकडून त्याचा कान धरला, “तू आजारी असताना इथं का आलास.? आणि पून्हा छञी विसरलास, बापरे! किती पाणी ” त्याच्या डोक्यावरून पाणी झटकत ती म्हणाली, “पूर्णपणे ओला झालाय आणि मग सर्दी झाली म्हणजे मलाच म्हणशिल…….”अरे देवा.! किती बडबड करते मी.? जाऊ दे बरं, तू पहिल्यांदा आत क्लासमध्ये येऊन बैस..”
देव अजूनही थंडीने कुडकुडत होता.. तिच्या डोळ्यामध्ये त्याचे बावरलेलं मन स्वतःची खोलवर रुजलेली प्रतिमा शोधत होतं.. तिचे निरागस डोळे मात्र सदैव त्याच्याच चिंतेत बुडालेले. “तब्येत कशी आहे तुझी आता?” समीक्षाने काळजीने विचारले.
देवच्या अतिभोळेपणाची तिला खूप काळजी वाटायची, त्याच्या प्रेमाच्या वेडेपणाची सीमा तिला अजूनही ठरवता आली नव्हती.. त्याच्या कपाळावर तिने हात ठेवला आणि ती दचकलीच,“बाप रे! किती भयंकर ताप आलाय तूला! अन, तरी तू एवढ्या पावसात मला भेटायला आला आहेस? तूला काही झालं म्हणजे.? नाही, मीच वेडी आहे.. मीच थांबते ना.! आता मी थांबणारच नाही, तू बघच, थांबतच नाही!” समीक्षा काळजीने म्हणाली.
असं दृष्टलागण्याजोगे प्रेम बघून त्याच्या डोळ्यांमध्ये पाणी जमा झालं, बोलण्याचा प्रयत्न करताच त्याला खोकला आला.. तिने त्याला न बोलण्याची विनंती केली..
त्याचा हात आपल्या हातात घेताच, तिने हातावरुन ओघळणारे लाल रक्ताचे थेंब बघीतले.. ती यावेळी माञ चिडलीच, “तू हे काय केलंस.? तू सलाईन काढलेस ना? का स्वत: ला असा त्रास करून घेतोस.? तुला होणाऱ्या वेदना माझ्या काळजात सूईप्रमाणे घुसतात, जा.! मी बोलणारच नाही.. अरे तुला काही झाले म्हणजे? तुझ्याविना मी काय करू? कशी जगू?”
त्याने तिच्या ओठांवर हात ठेवला.. तिचे शब्द काळजाला चिरणारे होते.. त्याच्या डोळ्यातून भळाभळा अश्रू वाहू लागले.. तिच्या निस्सिम प्रेमासाठी आणि तिच्यासाठी! तरीही त्याच्या डोळ्यातल्या अश्रूंनी तिला अस्वस्थ करून टाकले..
तिच्याहि डोळ्यांतून घळाघळा अश्रू वाहत होते, “खरच, इतकं प्रेम करतोस का रे माझ्यावर…? मग का असा त्रास देतोयस? तुझ्या या वेडेपणानेच मला वेड लावंलय.. तुझं, तुझ्या प्रेमाचं! मी सुध्दा इतकी वेडी आहे ना.. मी थांबते म्हणून तर तू येतोस.. दोघेपण अगदी वेडे आहोत..”
तिने त्याच्या खांद्यावर मान टेकवली.. तिचे डोके थापटत, तो मात्र कुठल्यातरी वेगळ्याच विश्वात हरवून गेला होता.. आता त्याला तिथे फक्त तिच्या बांगड्यांची किणकिण आणि तिचा आवाज कानी येत होता..
तेवढ्यात अचानक त्याच्या सरांची थाप त्याच्या पाठीवर पडली, “काय रे देव.? केव्हाचा आवाज देतोय!! काय करतोय इथं एकटा.? एवढ्या पावसात का बसलायस.? घरचे म्हणत होते तू आजारी आहेस म्हणुन. इथे का आलास क्लासला?”
सरांच्या आवाजाने देव भानावर आला.. त्याने फक्त मान डोलवली.. “जा रे देव. घरी जा. नाहीतर अजून आजारी पडशील.” असे म्हणून सर आत निघून गेले.. भरलेल्या डोळ्यांनी त्याने किंचित मागे वळून पाहिले..
क्लासमध्ये टांगलेल्या समीक्षाच्या फोटोवरची फुलांची माळ वाऱ्यानिशी हलत होती. ती क्लास मधली एक हुशार विद्यार्थीनी होती..! सर्व काही दृष्ट लागल्या प्रमाणे घडून गेलं होत.. स्वप्नाहूनही सुंदर अशा त्यांच्या प्रेमाच्या दुनियेवर काळाने अशी झडप घातली कि त्या दुनियेतील सर्व सुखाचा काळ आपल्यासोबत घेऊन गेला होता..
कोण समजून घेणार माझ्या या वेड्याला.? कोण शिकवणार याला माझ्याशिवाय जगणं.? कोणी जपेल का याला माझ्याप्रमाणे.? असे अनेक प्रश्न तिला पडले असावे.. त्याचे मन मात्र एखाद्या वेड्या हरणाप्रमाणे तिच्या सावलीच्या मागेच पळत होतं, तो हे मानायला तयारच नव्हत की तिचं अस्तित्व आता संपलय म्हणून..
अनेकदा असे सावल्यांचे खेळ, आभास त्याच्या जीवनाचा एक भागच बनून गेले होते.. हृदयात जपून ठेवलेल्या तिच्या आठवणी, अश्रु बनुन क्षणाक्षणाला बाहेर पडत होत्या.. तिची प्रतिमा डोळ्यामध्ये भरून जड अंत:करणाने तो सायकल जवळ गेला..
काकडत-काकडत त्याने सायकल घेतली आणि घराकडे चालू लागला. चालता चालता बेशुध्द होऊन पडला… हे सगळं प्रेम होतं कि वेड.! मी त्यावेळी हे सारं फार जवळून बघितले होते.. का कुणीतरी इतकं प्रेम करु शकत.?
हे असं कसं प्रेम होत जे मृत्यूनंतर सुद्धा जिंवत होत.? खरचं त्याच्या वेडे पणाला काही इलाज नव्हता.. हृदयात जपून ठेवलेल्या तिच्या आठवणींपुढे मृत्यूच्याही मर्यादा कमी पडल्या होत्या.. या अगोदर तो खुप नॉर्मल असायचा, क्षणोक्षणी त्याच्या चेहऱ्यावर आनंद असायचा.
समीक्षा आणि देवचे एकमेकांवर खूप प्रेम होते. त्या दोघांच्या प्रेमाचा कदाचित देवालाही हेवा वाटला आणि दैवाने समीक्षाला त्याच्यापासून हिरावून दूर नेले. समीक्षाच्या मृत्यूनंतर त्याच्या चेहऱ्यावर हास्य कुणी पाहीलेच नाही..
मात्र आता त्याने आपल्या मनावर ताबा मिळवलाय.. सर्वाशी तो चांगला वागतो अगदी पूर्वीप्रमाणे.. पण फरक एवढाच आहे की पूर्वी सर्वाशी तो बोलु शकत होता.. ह्यावेळी मात्र त्याने आजारात आपली वाचा गमावली आणि आता तो मुका झालाय.
जे खरोखर चांगल घडत असतं तेथेच नशिब तोकडे का पडते हा प्रश्न मात्र फार पूर्वीपासून अनुत्तरीतच आहे. का घडतं नेहमी असं? का घडतं..?
समाप्त
